Verwacht het onverwachte

Muisstil zit ik aan het scherm gekluisterd. Het zou thans gezellig moeten lopen: half wakker, straffe kop koffie en de krant bij de hand. De Standaard, niet toevallig de standaard immers? Hoewel. 

Daar het zondag is én er dus geen nieuwe krant is, ga ik eens de uitdaging aan om het onverwachte te ontdekken op de website. Crevits verschijnt op het scherm. Als onderwijzer haal je er zo’n artikel even eerst uit. Selecteren. Elk wezentje doet het. 

Maar al gauw word ik er stil van. Niet zo zeer omwille van de inhoud van het artikel. Noch omdat er een taalfout in zou staan, want wie mij kent weet dat dat best gevoelig ligt. Neen, ik beslis even om de ‘reacties’ onder het artikel te lezen. Kinderarbeid? Slavernij? Neuken met moslimvriendjes? Ik kan me moeilijk voorstellen dat deze reacties onder het juiste artikel staan. De hartslag neemt toe. Jawel, dit zijn reacties van mensen die het artikel hebben gelezen. Ik beslis om het artikel via de mededelingen van Facebook te volgen. Nog niet beseffend dat het de start van een dag op hete kolen zal worden. 

Een vrouw reageert met de verwijzing naar kinderarbeid. Ik kan het niet laten en frustreer me vooreerst over de taalfouten. Jawel, best voorspelbaar van me, maar geef toe…wanneer je een reactie plaatst én je mening wil uiten, vormt een goed geschreven argument dan niet de potgrond voor jouw mening? Facebook is een sociaal gegeven en het is best knap dat een krant haar publiek de kans geeft om reacties te plaatsen. Dat dit kan zonder enige controle, is het teken dat er vertrouwen is in het publiek en vrijmeningsuiting een belangrijk gegeven is. Dat vraagt lef. Maar het is dus niet zozeer de mening van deze vrouw die me ergert. Ik vind het net heel fijn dat we allen een eigen gedacht vormen. Ik kan het echter niet laten te piepen op het profiel van deze vrouw. En het is dan dat manlief de lucht in springt wanneer ik met volle vuist de rust aan de ontbijttafel verstoor. Een kinderverzorgster! Met duidelijke vermelding van werkplek. 

Dit even objectief bekijkend (hoewel ik nu al heel wat mensen hoor denken “daar is ze weer, de juf”): een kinderverzorgster beslist dat het inzetten van studenten via praktijk kinderarbeid is, doet dit met heel wat schrijffouten én dit alles met een volledig openbaar profiel? Het is één van de vele hete kolen vandaag, want terwijl ik hierbij stil sta en de rust even terugkeert aan tafel, loopt de ene reactie na de andere binnen. Woede maakt al snel plaats voor teleurstelling. Ongerustheid treedt nadien op én zal op het eind van de dag het overheersend gevoel blijken te zijn. 

Woede. Ken je de stelling dat elke zinloze discussie eindigt met het vermelden van het nazisme?* Wanneer de woede de overhand neemt is dit nog niet het geval. Maar iemand uit alvast een eerste stap: “De minister zou zich maar beter eens goed laten neuken door haar moslimvriendjes”. Ik slik en bedenk net dat woede geen plaats hoort te krijgen. We zijn immers allemaal gekleurd door onze ervaringen. Deze reactie is duidelijk ééntje van iemand met een rugzakje vol frustraties jegens het bestuur van België. Ik laat dit dan ook los, wanneer ik merk dat de man in kwestie op meerdere reacties zijn mening op net dezelfde wijze uit. Alleen gaat het al eens om voorstellen of artikels met verwijzing naar andere ministers. Hierbij stilstaan heeft geen waarde. De man heeft duidelijk de verkiezingsuitslag nog niet naast zich neergelegd.
Het is echter verontrustend niet? Een “gesprek” tussen volwassen wezentjes start over de mogelijkheid om studenten ervaring te laten opdoen bij de opbouw van hun school én al snel volgen begrippen als “slavernij, moslimvriendjes, uitbuiting,…”. 

Ik hoop ten zeerste dat ik niet het enige wezentje ben die dit best verontrustend noemt? De rest van de dag blijf ik de reacties volgen. Wetende dat dit een verloren dag wordt.

* Wet van Godwin

Survivaltip: wandelen in De Bourgoyen

Met drie waren ze!
Drie wezentjes die meteen de aandacht trokken tijdens een wandeling door De Bourgoyen.
Een wandeling als afsluiting van een geslaagde vakantieperiode.
Drie. Geen drie ganzen, neen. Deze wezentjes trokken de aandacht niet omwille van hun knappe veren of zachte vacht. Noch omwille van hun gekletter of gefladder.
Drie wezens. Drie wandelende mensenwezentjes vonden een fijne rustplaats tijdens het stappen.
Een rustige bank aan het water. Een rustige natte bank aan het water.
Spontaan haalden ze elk uit hun jaszak een plastic zakje. Geen hond te bespeuren echter, doch een natte bank. Met een grote soepelheid spreidden ze hun zakjes over de bank en na enige discussie over wiens zakje de grootste oppervlakte had, gingen ze op het bankje zitten. Gerustgesteld en genietend. De zitvlakken netjes droog.
Je moet er bij het vertrek thuis maar aan denken! Dus bij deze voegden wij spontaan een plastic zakje toe aan onze basisuitrusting voor komende wandeling! ;-)